«Τρώγε!...»

«Διάβαζε!»

«Πρόσεχε!»

«Γύρνα νωρίς!»  

«Γράψε καλά στις εξετάσεις!»

«Δεν αρκεί το lower!… Να πάρεις το proficiency!»

«Κόψ’ τα νύχια των ποδιών σου,  σαλιγκάρια πιάσανε!»

«Ν’ ακούς τους καθηγητές σου!»

«Πρόσεχε τις παρέες σου!»

«Ντύσου καλά, κάνει κρύο έξω!»  ***  «Μα καλά... δεν σκας μ’ αυτό το φούτερ μέσα στο λάλαρο;»

«Σκουλαρίκι;;;  Κάνε ότι θες... μεγάλωσες πια!» ***  «Άμα πάθεις καμμιά μόλυνση, εγώ δεν αναλαμβάνω να

   σε πασαλείβω μπεταντίν!...»

«Τρώγε!...»

 «Μίλα καλύτερα! Ακούς;»  ***  «Γιατί δε μιλάς; Με γράφεις ε;;;»

«Μη μου βαράς εμένα την πόρτα!...»  ***  «Άντε, μην τα κάνω λαμπόγιαλο εδώ μέσα!!!»

«Διακοπές μόνος σου;; Ξέχνα το, είσαι μικρός ακόμα!»  ***  «Κοτζάμ γομάρι και δεν μπορείς να μαζέψεις τις

  κάλτσες σου;»

«Και καλά εμένα… τη γιαγιά σου δεν τη  σκέφτεσαι;;;  Θα πεθάνει άμα σε δει με τατουάζ!»

«Ρε παιδάκι μου, γιατί δε μιλάς στη μανούλα σου;»  ***   «Boύλω’στο επιτέλους!»

«Πότε θα μάθεις ν’ ακούς, ε;;; πότε;»  ***  « Δεν ακούω τίποτα! Αποκλείεται να πας μ’ αυτό το τσουλί στο  

   εξοχικό!»

 «Να πας στον πατέρα σου να του τα πεις αυτά, να σ’ αστράψει μια σφαλιάρα που θα είναι όλη δικιά σου!»

   ***  «Πάλι τα’πες με δαύτον; Σε χαρτζηλίκωσε ε;;;»

«Θα με πεθάνεις εσύ!»  ***   «Γιατί με γεμίζεις ενοχές και διλήμματα; Ε;;;… γιατί;;;»

«Άστο, δεν ξέρεις να το κάνεις σωστά!»  ***   «Μα να μη μπορείς να κάνεις κάτι σωστά!... Μα τίποτα;;;»

«Πάλι μ’ αυτό το τσουλί τάμπλεξες; Και το’λεγα η ρουφιάνα!... αυτή δεν είναι για σένα!»  ***   «Γιατί ρε

   παιδάκι μου δεν έχεις κι εσύ ένα κορίτσι; Μήπως να πάμε σε ψυχολόγο να προλάβουμε κανένα κακό;»

«Τρώγε!...»

«Δεκάρα δε δίνω για τους βαθμούς σου! Καλός άνθρωπος να γίνεις!!!...»  ***  «Ο Αντώνης της Σούλας,

  έβγαλε δεκαεννιά και μισό στο δεύτερο τρίμηνο...και χωρίς φροντιστήριο παρακαλώ!...»

«Ξυρίστηκες;;;....... Γιατί;;;» 

«Άλλαξες εσώρουχο;... Πότε καλέ;;;… Με δουλεύεις;;;.....  Όλη τη βδομάδα, ένα βρακί μόνο έπλυνα!... Εγώ

  σου κάνω έλεγχο;;;..... Εγώ;;;.... Α, δεν πας καλά!.... Δεν πα’ να βρωμίσεις! Σκασίλα μου!.... »

«Ναι, πάλι πορτοκαλάδα! Δεν μ’ ενδιαφέρει που είναι ξυνή! ... Θα την πιεις με το ζόρι!!!.... Ψηλώνεις κι έχεις

   ανάγκη από βιταμίνες!...»

«Τρώγε!...»

Συγνώμη για όλες τις προστακτικές, που ξεστόμισα όλα αυτά τα χρόνια. Για τα αποσιωπητικά, τις παρενθέσεις και τα πολλά ερωτηματικά. Για την υπερβολή και την καχυποψία μου. Για την εμπιστοσύνη που φοβήθηκα να σου παραχωρήσω. Για τα πλάγια νοήματα, τις ατέλειωτες παραγράφους και  τις αμέτρητες φράσεις, που θα χωρούσανε σε δυο μόνο λέξεις... «Σ’ αγαπώ!».

(Αφιερωμένο στην εφηβεία  που πέρασες. Εσύ ενηλικιώθηκες. Κι εγώ «ενηλικίωσα»  τις ανασφάλειες και τους φόβους μου).

(Κείμενο/Φωτογραφία : Μαρία Κανελλάκη)