Monday, March 30, 2015

Φυλακισμένη απόλαυση...


Ένα ιστιοφόρο... (Νίκος Καββαδίας)


Ένα ιστιοφόρο... Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι θα πει ιστιοφόρο.. Οι στεριανοί όταν τα βλέπουνε να ταξιδεύουν με πρίμον αγέρα ή να μπαίνουν κατάλευκα και γεμάτα υπερηφάνεια στα λιμάνια τα ζηλεύουν... Έκαμα μέσα σε κάποιο ένα ταξίδι που βάστηξε οκτώ ολόκληρους μήνες...
Φύγαμ' ένα πρωί από την Νέα Υόρκη φορτωμένοι άδεια σακιά κατευθείαν για το Σίδνεϊ. Είμαστε πλήρωμα κάπου ενενήντα. Στα ιστιοφόρα μπορεί κανείς να βλέπει το χρόνο που φεύγει ιδίως ποτέ να κοιτάζει ρολόι. Αυτό είν' ένα πράγμα βασανιστικό και φρικτό...
Κάποτε που δεν είχε αγέρα καθίσαμε είκοσι ολόκληρες μέρες στο ίδιο μέρος... Είκοσι ολόκληρες μέρες στη μέση της θάλασσας... Τότε τρώγαμε λίγο και πίναμε ακόμη λιγότερο από φόβο μήπως σωθούνε τα τρόφιμα και το νερό... Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ψαρεύαμε. Ανεβαίναμε στα ξάρτια. .. Όταν εφύσηξε ο αγέρας αλαλάξαμε σαν ανθρωποφάγοι κι ύστερα από έναν μήνα παρακαλούσαμε να καλμάρει...

Νίκος Καββαδίας


(Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη, Αθησαύριστα Πεζογραφήματα και Ποιήματα)

Saturday, March 14, 2015

Νυχτερινό (Χλόη Κουτσούμπελη)


Πού να πηγαίνεις άραγε τα βράδια
φορτωμένος τόσα μυστικά;
Ποιοι κόσμοι τάχα να γεννιούνται
πίσω από τις σκοτεινές καμάρες των ματιών;
Αύριο βράδυ θα δεθώ σφιχτά στην αγκαλιά σου
θα φορώ το κόκκινο φουστάνι
που χορεύει μόνο του την νύχτα
και σαν έρθει η βάρκα του ύπνου
να σε πάρει
λαθρεπιβάτης μέσα θα χωθώ.


Για νάμαστε μαζί στο όνειρό μας.

Saturday, March 7, 2015

6 Μαρτίου 2015: Είκοσι ένα χρόνια χωρίς τη Μελίνα Μερκούρη


Δελφοί, Μάρτιος 1965, Ταβέρνα " Ο Μπάρμπα Θανάσης " 
Η Μελίνα σε στιγμές χαλάρωσης..

Μπουζούκι : Παναγιώτης Νικητέας
Κιθάρα : Γιώργος Τσάκαλος
( Από το Φωτογραφικό αρχείο Θάνου & Φάνη Τσάκαλου)








Friday, March 6, 2015

Γράμμα (Δημουλά Κική)



ταχυδρόμος,
σέρνοντας στ βήματά του τν λπίδα μου
μο φερε κα σήμερα να φάκελο
μ τ σιωπή σου.
Τ νομά μου γραμμένο π᾿ ξω μ λήθη.
διεύθυνσή μου νας νύπαρκτος δρόμος.
μως ταχυδρόμος
τν βρκε ποσυρμένο στ μορφή μου,
κοιτώντας τ παράθυρα πο σκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τ χέρια μου
πο πλαθαν κιόλας μι πάντηση.
Θ τν νοίξω μ τν καρτερία μου
κα θ ξεσηκώσω μ τ μελαγχολία μου
τ᾿ γραφά σου.
Κι αριο θ σο παντήσω
στέλνοντάς σου μι φωτογραφία μου.
Στ πέτο θ χω σπασμένα τριφύλλια,
στ στθος σκαμμένο
τ μενταγιν τς συντριβς.
Κα στ᾿ ατιά μου θ κρεμάσω-συλλογίσου-

τ σιωπή σου.

Γράμμα  (Δημουλά Κική)