Ξέμακρος απ’ την πραγματικότητα, χαμένος στους σκοτεινούς και αφιλόξενους δρόμους τούτης της πόλης, ηδονιστικά βυθίζομαι στους στροβιλισμούς της σκέψεις μου ζητώντας λίγη ζεστασιά.
Τα παγωμένα λεπτά, φαίνονται αιώνες και τούτη η αδυναμία μου στο να πατήσω το κλείστρο της μηχανής αιτία γίνεται, τον χαμένο μου εαυτό, μάταια να ζητάω πάνω στην παρθένα φωτογραφική πλάκα.
Και εσύ, τόσο δεμένη με τραίνο των 10:55 γίνεσαι στόχος δημιουργίας μιας ζωής ανελέητα δοσμένης στην δημιουργικότητα της επαφής.
No comments:
Post a Comment