Στη διχάλα της
σιωπής
πνιγμένη
επιθυμία φυγής
το τελευταίο
σφύριγμα της αμαξοστοιχίας
που δεν έφτασε
στο τέρμα.
Και μείναμε
στην αποβάθρα
προσμένοντας
με τις
βαλίτσες γεμάτες
τριμμένα
πανωφόρια… τα όνειρά μας
τις νύχτες που
η πόλη πουλιέται
σαν πόρνη
πολυτελείας
σε σοκάκια
σκοτεινά και άδεια,
ενώ οι ποιητές
στων στίχων
τη σκακιέρα
παίζουν την ψυχή τους,
με λόγια
φιλήδονα και λάγνα
στον έρωτα
ποιος θα κερδίσει.
Και η νύχτα,
σαν άλλος ηνίοχος,
έχοντας τα
μάτια κλειστά
με ένα κόκκινο
της φωτιάς μαντίλι
στο χρώμα της
καρδιάς
αιώνες τώρα
κρατά τα ηνία,
κάτω από το
φεγγάρι,
φυλακίζοντας
το χλιμίντρισμα
που ξυπνά ο
έρωτας.
No comments:
Post a Comment