Monday, March 30, 2015
Ένα ιστιοφόρο... (Νίκος Καββαδίας)
Ένα ιστιοφόρο... Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι θα πει
ιστιοφόρο.. Οι στεριανοί όταν τα βλέπουνε να ταξιδεύουν με πρίμον αγέρα ή να
μπαίνουν κατάλευκα και γεμάτα υπερηφάνεια στα λιμάνια τα ζηλεύουν... Έκαμα μέσα
σε κάποιο ένα ταξίδι που βάστηξε οκτώ ολόκληρους μήνες...
Φύγαμ' ένα πρωί από την Νέα Υόρκη φορτωμένοι άδεια σακιά
κατευθείαν για το Σίδνεϊ. Είμαστε πλήρωμα κάπου ενενήντα. Στα ιστιοφόρα μπορεί
κανείς να βλέπει το χρόνο που φεύγει ιδίως ποτέ να κοιτάζει ρολόι. Αυτό είν'
ένα πράγμα βασανιστικό και φρικτό...
Κάποτε που δεν είχε αγέρα καθίσαμε είκοσι ολόκληρες μέρες
στο ίδιο μέρος... Είκοσι ολόκληρες μέρες στη μέση της θάλασσας... Τότε τρώγαμε
λίγο και πίναμε ακόμη λιγότερο από φόβο μήπως σωθούνε τα τρόφιμα και το νερό...
Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ψαρεύαμε. Ανεβαίναμε στα ξάρτια. .. Όταν εφύσηξε ο
αγέρας αλαλάξαμε σαν ανθρωποφάγοι κι ύστερα από έναν μήνα παρακαλούσαμε να
καλμάρει...
Νίκος Καββαδίας
(Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη, Αθησαύριστα Πεζογραφήματα και Ποιήματα)
Saturday, March 28, 2015
Tuesday, March 24, 2015
Monday, March 23, 2015
Sunday, March 22, 2015
Saturday, March 21, 2015
Friday, March 20, 2015
Tuesday, March 17, 2015
Monday, March 16, 2015
Saturday, March 14, 2015
Νυχτερινό (Χλόη Κουτσούμπελη)
Πού να
πηγαίνεις άραγε τα βράδια
φορτωμένος
τόσα μυστικά;
Ποιοι κόσμοι
τάχα να γεννιούνται
πίσω από τις
σκοτεινές καμάρες των ματιών;
Αύριο βράδυ θα
δεθώ σφιχτά στην αγκαλιά σου
θα φορώ το
κόκκινο φουστάνι
που χορεύει
μόνο του την νύχτα
και σαν έρθει
η βάρκα του ύπνου
να σε πάρει
λαθρεπιβάτης
μέσα θα χωθώ.
Για νάμαστε
μαζί στο όνειρό μας.
Friday, March 13, 2015
Wednesday, March 11, 2015
Tuesday, March 10, 2015
Monday, March 9, 2015
Sunday, March 8, 2015
Saturday, March 7, 2015
Friday, March 6, 2015
Γράμμα (Δημουλά Κική)
Ὁ ταχυδρόμος,
σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα
μου
μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο
μὲ τὴ σιωπή σου.
Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.
Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος
δρόμος.
Ὅμως ὁ ταχυδρόμος
τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,
κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τὰ χέρια μου
ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.
Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου
καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου
τ᾿ ἄγραφά σου.
Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω
στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία
μου.
Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,
στὸ στῆθος σκαμμένο
τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.
Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω-συλλογίσου-
τὴ
σιωπή σου.
Γράμμα (Δημουλά Κική)
Subscribe to:
Posts (Atom)