Η βαλίτσα μας
Η τσάντα μου
Η τσάντα σου
Και η ομπρέλα
μας
Αγαπημένη μου
να σου κρατάω
το χέρι
Που ξέρεις,μού
είπες
Μπορεί να μας
αρέσει εκεί
Μπορεί ν
αλλάξει η ζωή μας
Κουραστήκαμε
εδώ
Ηταν καλοκαίρι
που φύγαμε
για να
ξεχάσουμε τα προβλήματά μας είπαμε
Μόνο που τα
κουβαλήσαμε μαζί μας
Την ομπρέλα
δεν την ξανανοίξαμε ποτέ
Αγαπημένη μου
να σου κρατάω το χέρι...
(Εφορακοπουλου Ελένη)
Το σκηνικό
είναι....
Από τις « nomaδes artcore» και την
παράσταση στον Παλαιό Σιδηροδρομικό Σταθμό Δραπετσώνας στις 16 Φ ε β ρ ο υ α ρ
ί ο υ 2 0 1 4 για το [ project 3 ]
ΘΛΙΨΗ/SADNESS
Καλημέρα Θάνο! Εξαιρετική σύλληψη της φωτογραφίας! Ισως φταίει που πάντα οι σταθμοί των τρένων μου φέρναν μια μελαγχολία και καταλαβαίνω απόλυτα πως δένει το όλο με το θέμα της θλίψης!
ReplyDeleteΤουλάχιστον κρατάνε ακόμα το χέρι..
Σε φιλώ Θάνο και καλό σ/κ να έχεις
Μαριλένα, οι σταθμοί έχουν αποχαιρετισμους μα και αφίξεις...δηλαδή ζωή και εμείς πρέπει να παίρνουμε τα θετικά..,,
ReplyDeleteΝα εχεις μια ομορφη και δημιουργικη Κυριακη και καλή εβδομάδα,
Φιλιά
This comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDelete