25 ΜΑΪΟΥ (Κατερίνα Γώγου)

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 

 και θα βγω στους δρόμους 

 όπως και χτες. 

 Και δεν θα συλλογιέμαι παρά 

 ένα κομμάτι από τον πατέρα 

 κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα 

 -αυτά που μ' άφησαν- 

 και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. 

 Και τους φίλους μας που χάθηκαν. 

 Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα 

 ίσα ολόισα στη φωτιά 

 και θα μπω όπως και χτες 

 φωνάζοντας "φασίστες!!" 

 στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες 

 μ' ένα κόκκινο λάβαρο 

 ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. 

 Θ' ανοίξω την πόρτα 

 και είναι -όχι πως φοβάμαι- 

 μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα 

 και πως εσύ πρέπει να μάθεις 

 να μην κατεβαίνεις στο δρόμο 

 χωρίς όπλα όπως εγώ 

 - γιατί εγώ δεν πρόλαβα- 

 γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ 

 "έτσι"  "αόριστα" 

 σπασμένη σε κομματάκια 

 από θάλασσα, χρόνια παιδικά 

 και κόκκινα λάβαρα. 

 Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 

 και θα χαθώ 

 με τ΄όνειρο της επανάστασης 

 μες την απέραντη μοναξιά 

 των δρόμων που θα καίγονται, 

 μες την απέραντη μοναξιά 

 των χάρτινων οδοφραγμάτων 

 με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!- 

 Προβοκάτορας.