Σήμερα ο Θεός είναι αργάτης, αγριεμένος από τον κάματο,
από την οργή κι από την πείνα. Μυρίζει καπνό, κρασί κι ιδρώτα. Βλαστημάει,
πεινάει, γεννάει παιδιά, δεν μπορεί να κοιμηθεί, φωνάζει στ' ανώγια και στα
κατώγια της γης και φοβερίζει.
Ο αγέρας άλλαξε, αναπνέμε μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη
σπόρους. Φωνές σηκώνουνται. Ποιός φωνάζει; Εμείς φωνάζουμε, οι άνθρωποι – οι
ζωντανοί, οι πεθαμένοι κι οι αγέννητοι. Μα κι ευτύς μάς πλακώνει ο φόβος και
σωπαίνουμε.
Ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από αναντρία. Μα ξάφνου
πάλι η Κραυγή ξεσκίζει σαν αϊτός τα σωθικά μας.
Γιατί δεν είναι απόξω, δεν έρχεται από αλάργα για να
ξεφύγουμε. Μέσα στην καρδιά μας κάθεται η Κραυγή και φωνάζει.
(1927)
*αυτή τη φράση φέρει ως τίτλο η πρώτη ελληνική έκδοση, ως
ανάτυπο, της Ασκητικής, και από κάτω, με μικρότερα γράμματα, ΑΣΚΗΤΙΚΗ. Στις
επόμενες εκδόσεις, ο ελληνικός τίτλος προτάσσεται του λατινικού. Η μετάφραση
του λατινικού τίτλου είναι: ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Δηλαδή, οι άνθρωποι είναι σωτήρες
του Θεού. Ο ανθρώπινος αγώνας σώζει το Θεό.
(από το Επίμετρο του Πατρόκλου Σταύρου, της έκδοσης 2007,
Εκδ. Καζαντζάκη)
No comments:
Post a Comment