Θυμάσαι, φίλε
τη δίψα της νιότης
που λίγωνε το νου
που σπίθιζε το πνεύμα;
Κείνη την ακόρεστη απαίτηση
που χόρταζε τα σωθικά
με τις οσμές του μέλλοντός μας;
Θυμάσαι;
Ανακαλείς στο ελάχιστο
τη φόρτιση των αναμονών,
τον ηλεκτρισμό των αναμενόμενων αλλαγών;
Τώρα,
στην ένδεια της ωρίμανσης
στη σιωπή της σοφίας
τώρα που ξέρεις,
αναπολείς την παραμυθία του ανέφικτου,
όπου μ' ένα φύσημα
ψηλά
στις κορφές του απάτητου μας ωθούσε;
Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006) της Μαρίας Ψωμά
No comments:
Post a Comment