εδώ
υπάρχει μια αιχμή σε πέτρα,
εδώ
υπάρχει μια κραυγή με σκίζες που τρυπούν
το
κόκαλο
η
κλείδα
ν’
αντιδρά πονώντας
εδώ
που ο πόνος είναι σχεδόν συμπαγής
έλκεται
από αυτή την πέτρα
η φωνή
στην πέτρα είναι γράμματα
σπασμένα
σημάδια
οι
μικροί άνθρωποι πελεκώντας
την
γραφή στους τοίχους
θα
χτίσουν έναν κόσμο στην πέτρα
όπου
θα μπορούμε να ζούμε & να τον βρίσκουμε ωραίο & μοναχικό
το
σημάδι των μεγάλων πολιτισμών
που
όμως κάποτε θρυμματίστηκε σε σχήματα
γίνεται
τόσο κυρίαρχο
σου
κόβει την ανάσα
-
αυτοί οι σπασμένοι κίονες
που
τείνουν προς τον ουρανό στους δελφούς
όχι
δομική τάξη απλώς
αρχιτεκτονική
αλλά η
υπόσχεση μιας νέας ερημιάς
όπου
οι πέτρες μιλούν, οι πέτρες γελούν
υπεράνω
μαρτύρων
οι πέτρες
πέφτουν καταγής, τις σπέρνουμε σε μια μεριά
&
τις φυλάμε να μεγαλώνουν
σαν
γίγαντες, σπασμένα σώματα του παρελθόντος μας
υπογραφές
φτιαχτές
χαραγμένες
από πολέμους που ποτέ δεν τελειώνουν
που αφήνουν ένα χάος πάντα
έναν παράδεισο από πέτρες
Jerome Rothenberg, An
Oracle for Delphi
