Miles away...

Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια

(Στίχοι:  Νίκος Καββαδίας)

Η σκοτεινή πλευρά της γαλήνης σε τόνους ασπρόμαυρους

Μ΄ αρέσει να μη λέω πολλά.......

                                                                                               

Μ΄ αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ΄ αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ΄ ατέλειωτα τραγούδια
με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό
στο βυθό, βυθό της μουσικής σου

Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά, η παγωνιά
να κάνω κύκλους σαν ολό, ολόγιομο
φεγγάρι στη σκηνή σου

Να `ταν τα φώτα τα θαμπά, τα θαμπά
να `ταν αστέρια φωτεινά, φωτεινά
στα χέρια να στ΄ αφήσω

Μάτια μου ψάξε να με βρεις, να με βρεις
ψάξε στους δρόμους της σιωπής
μοναχός θα σβήνω τη μορφή μου

Στίχοι, Μουσική:  

Υπόγεια Ρεύματα

Εκεί, στην άκρη της αποβάθρας...

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ ( Κικὴ Δημουλᾶ)

Μίλα. 
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς 
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

( Κικὴ Δημουλᾶ)

Πέρα-δώθε, μέχρι το σούροπο

Love Sick (B. Dylan)

Breaking News...

Η μοναξιά πάει Πλατεία

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι

είσαστε χαμένοι.

Φίλος σας είναι η αλλαγή

η αντίφαση είναι σύμμαχός σας.

Από το Τίποτα

πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί

πρέπει να γίνουνε τίποτα.

Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε

αυτό που σας αρνιούνται.

(Μπέρτολτ Μπρεχτ, 1936)

Η Ελλάδα του χθες και του σήμερα

Under the Red Sky

....Ρόδα είναι και γυρίζει.. όχι ποια !!!

οι απέναντι γείτονες

Cercami (Λίλιαν Μπουράνη)

Πρέπει να μάζεψα

τα πράγματά μου
σε κάποια στιγμή έκστασης.
Μάλλον σήκωσα
και τους τοίχους
γιατί
η πόρτα αυτονομήθηκε.
Ανοιγοκλείνει στο κενό
έκτοτε.
Θα μπεις ή θα βγεις;
Έρχεται βροχή.

(Ποίηση Λίλιαν Μπουράνη)

Ένα Τραγούδι για σένα

Αναζητήσεις ενός κυριακάτικου πρωινού

(Αφιερωμένη στην Μαρία και τον Χρήστο) 

Οι ρίζες είναι για.....

....... να βγάζουμε κλαδιά και όχι να επιστρέφουμε σ’ αυτές. 

(Κατερίνα Γώγου)

Καλοκαιρινά, Μεταμεσονύκτια .......

.............φαγώσιμα  αμαρτήματα !!!

Ερείπιο

Eρείπιο (ουδέτερο)

1.    μισογκρεμισμένο ή σε πολύ κακή κατάσταση κτήριο ή γενικότερα κατασκευή

2.    (μεταφορικά) άνθρωπος σε πολύ μεγάλη ηλικία με κακή υγεία

3.    (μεταφορικά) άνθρωπος με κλονισμένο ψυχικό κόσμο

Μόνος με την Ανθρωπότητα! (Νίκος Λυγερός Ποίηση)

Μόνος με την Ανθρωπότητα! 

εφόσον έτσι έχεις αποφασίσει,

θα παλέψω ενάντια στους Θεούς σου

και στην κοινωνία σου των αθάνατων

που δεν αντέχει το φως

ούτε τη δικαιοσύνη των ανθρώπων

επειδή προτιμούν όλοι να ζήσουν

ακόμα και μέσα στον ίδιο το θάνατό τους

από το να διακινδυνεύσουν να πεθάνουν

ζώντας μια μόνη στιγμή.

Γι’ αυτό πρόσεχε

επειδή ο κόσμος σου θα καταρρεύσει

κάτω από το βάρος της μνήμης

και το μεγαλείο του πεπρωμένου

ο μύθος γεννιέται τώρα.

( Νίκος Λυγερός Ποίηση)

Η άσφαιρη… (της Mαρίας Κανελλάκη)

«Δεν θέλω, αλλά ψηφίζω με το πιστόλι στον κρόταφο!...»

Δεν θέλω, αλλά θα σας το πω. Με εξωθείτε. Τα εξτένσιον μακραίνουν μόνο τις τρίχες. Όχι το ανάστημα του ανθρώπου. Επίσης χωρίς να το θέλω, θα σας πω πως οι κρόταφοι που φιλοξενούν πιστόλια, διαθέτουν πρωτίστως  συνείδηση και φιλότιμο. Όχι συνθετικές μπούκλες.

Με χιλιάδες πλέον κροτάφους πυροβολημένους στ’ αλήθεια, κι άλλους τόσους λαιμούς σπασμένους απ’ τις αγχόνες που στήνετε σ’ όλη την επικράτεια, το λυρικό παραλήρημα (τύπου: «Αμάρτησα για το παιδί μου») που ερμηνεύτηκε με φωσκολική μαεστρία, είναι άτοπο, άνανδρο, ανιστόρητο και ανακόλουθο. Και ανόητο.

Επειδή η χώρα καταρρέει και μόνο δακρύβρεχτες δηλώσεις δεν έχει ανάγκη τούτες τις ώρες, περιοριστείτε  σας  παρακαλώ στον ελαιοχρωματισμό –και όχι πυροβολισμό- των κροτάφων σας, στην επιμήκυνση της χαίτης σας και στο πιστολάκι του κομμωτηρίου. Και να είστε πεπεισμένη ότι η Χώρα σας:

Δεν θέλουμε άλλες θυσίες. Και μόνο η «μεγαλειώδης φράση» σας, αρκεί για να απαλύνει και να ανακουφίσει  τον πόνο και την απόγνωση του συνταξιούχου, του άνεργου, του απολυμένου, του άστεγου, του απελπισμένου, του απεγνωσμένου γονιού και του αυριανού αυτόχειρα.

 

Γιατί τελικά, το πολιτικό ανάστημα δεν είναι θέμα τακουνιού αλλά τσαγανού.

Και για όσους έχουν επιλέξει να είναι θάμνοι, θάμνοι θα μείνουν ισοβίως.

Όσες μπούκλες και να προσθέσετε, πλάτανος δεν θα γίνετε ποτέ…

Mαρία Κανελλάκη

Σωτήριον έτος 2012/Λίγο πριν πάρω τη «δόση» μου

Από πείσμα και τρέλα θα ζω .....

.....στην ερημη χώρα

    ωσπου να’ βρω νερό

    γιατί ανήκω εδώ

(Νίκος Πορτοκάλογλου, « Τα καράβια μου Καίω »