Αιγαίο.... (Νίκος Καζαντζάκης)

Είπα να κάµω ένα ταξίδι για να’ χω υποµονή να περιµένω, µπήκα σ’ ένα καΐκι

που έπιανε τα χαριτωµένα νησιά του Αιγαίου - τη Σαντορίνη, τη Νάξο, την Πάρο, τη

Μύκονο. Το είπα, το ξαναλέω: µια από τις πιο µεγάλες χαρές που µπορεί ν’ αξιωθεί

ο άνθρωπος στον κόσµο τούτον είναι να’ ναι άνοιξη, να φυσάει αλαφρό αγεράκι και

ν’ αρµενίζεις στο Αιγαίο. ∆ε µπόρεσα ποτέ να φανταστώ πως γίνεται να’ ναι αλλιώς

ο Παράδεισος. Ποια άλλη χαρά, στο ουρανό και στη γης, µπορεί να’ ναι καλύτερα

αρµονισµένη µε το κορµί και µε την ψυχή του ανθρώπου; Φτάνει η χαρά ετούτη έως

την έξαρση, µα, δόξα σοι ο Θεός, δεν πάει παραπέρα, κι έτσι ο αγαπηµένος ορατός

κόσµος δεν αφανίζεται, κάθε άλλο, ο αόρατος γίνεται ορατός, κι ότι λέµε Θεός κι

αιώνια ζωή και µακαριότητα µπαίνουν στο καΐκι µας κι αρµενίζουν µαζί µας. Κλείσε

τη φριχτήν ώρα του θανάτου τα µάτια, κι αν δεις τη Σαντορίνη, τη Νάξο, την Πάρο,

τη Μύκονο, θα µπεις χωρίς να µεσολαβήσει το χώµα, στον Παράδεισο.